မိုးနဲ႔ ပတ္သက္ရင္

ေမ (ေမဓါ၀ီ) နဲ႔ ဆဂိ (ယူဆဂိ) တို႔က က်မကို
မိုးအေၾကာင္းေရးဖို႔ Tag ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ ေရးစရာေလးေတြ တိုက္ေနတာေၾကာင့္ေရာ..
သူမ်ားေတြ ေရးတာ ေစာင့္ဖတ္ခ်င္တာေၾကာင့္ေရာ..
လူၾကီးပီပီ .. ခုမွပဲ ေနာက္ကလိုက္ Tag လိုက္ပါျပီ။

တကယ္ေတာ့ မိုးနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ဇြန္လကို ၾကိဳရင္း ေရးခဲ့ပါေသးတယ္။
ဘာလို႔ဆို.. က်မက မိုးခ်စ္တဲ့သူေလ။
(ဒီေတာ့လဲ ..ထပ္ေရးရေသးတာေပါ့ေလ..)

တခါတေလမွာ အေၾကာင္းျပခ်က္ မည္မည္ရရမရွိဘဲ
စြဲလန္းစရာျဖစ္ေနတာေတြ၊လြမ္းေမာဆြတ္ပ်ံ႕စရာေကာင္းေနတာေတြ..
က်မတို႔၀န္းက်င္က ၾသကာသေလာကထဲမွာ
အမ်ားၾကီးေတြ႕ဖူးၾကမယ္ ထင္ပါတယ္။
ေတာင္ေတြ ေတာေတြ ၾကည့္ရင္း တခ်ိဳ႕က လြမ္း..
ျမက္ခင္းျပင္ေတြ ကြင္းျပင္ေတြ ၾကည့္ရင္း လြမ္း..
ကႏၱာရ ေတြ သဲေသာင္ေတြ ပင္လယ္ေတြ ၾကည့္ရင္း လြမ္း..
အဲလိုပဲ..
ပန္းေတြကို ခ်စ္။ ရာသီဥတုကို ခ်စ္။ တိရစၧာန္ေလးေတြ ခ်စ္။ ခ်စ္သူကို ခ်စ္။
အဲဒီလို ခံစားခ်က္ေတြက… ဆန္းတယ္။
ဒီအထဲ က်မလဲ ပါတယ္။
ပန္းပြင့္ေတြကို ခံစားတယ္။ ေရေျမေတာေတာင္ကို ခံစားတယ္။
ပုဂံဘုရားပုထိုးေတြကို ခံစားတယ္။
ထန္းေတာညိဳ႕ညိဳ႕ေတြကို ခံစားတယ္။
ဇြဲကပင္ေတာင္ၾကီးကို ခံစားတယ္။
ႏွင္းေတြကို ခံစားတယ္။ မိုးေရစက္ေတြကို ခံစားတယ္။
ေႏြရြက္ေၾကြေတြကို ခံစားတယ္။ ခါသၾကၤန္ကို ခံစားတယ္။
အမည္နာမေတြကို ခံစားတယ္။ စိတ္ေတြကို ခံစားတယ္။
အဲဒီအထဲမွာ မိုး ကို ခံစားတာလည္း ပါပါတယ္။

က်မက မိုးနဲ႔ပတ္သက္ရင္…
မိုးစက္မိုးေပါက္ေတြ..
အျပိဳင္အဆိုင္ပြင့္ၾကတဲ့ပန္းေတြ..
ျပီးေတာ့ မိုးရဲ႕ရနံ႔ ..မိုးရဲ႕ ေလေျပ..
မိုး ဆိုတဲ့ အမည္နာမ.. အားလံုးကို ခ်စ္တာ။
(က်မေရးခဲ့တဲ့ လံုးခ်င္း၀တၳဳေတြထဲမွာေတာင္
မိုးရြာတဲ့ ျမင္ကြင္း မပါတာ ခပ္ရွားရွား)

မိုးေတြ သည္းသည္းရြာျပီဆို.. ခုခ်ိန္ထိ က်မ ျငိမ္ျပီး စိတ္ကူးယဥ္ေကာင္းတုန္း။
ဒါေပမဲ့ မိုးကို ခံစားတတ္လာတာကေတာ့ အရြယ္ေရာက္မွပါ။
အထူးသျဖင့္ေျပာရရင္ေတာ့.. တကၠသိုလ္ေရာက္မွ။
ေက်ာင္းသူဘ၀.. မိုးရြာျပီဆို.. အင္းလ်ားကန္ေဘာင္ဆီ အေျပးသြားျပီး
မိုးေရေတြ ေရျပင္ေပၚ ျမားတံလို က်ေနတာကို ခဏခဏ ထိုင္ၾကည့္ဖူး။

၈၈ မတိုင္ခင္... တံတားျဖဴက ခရမ္းျပာဆိုတဲ့ လဘက္ရည္ဆိုင္ေလးထဲမွာ ထိုင္ရင္း မိုးသည္းသည္းေအာက္က ကန္ေပါင္ဆီကို ဆိုင္ေလးရဲ႕ နံရံသစ္ေခ်ာင္းတိုင္ က်ဲက်ဲေတြၾကားကေန ေငးရင္း က်မရဲ႕ ပထမဆံုး လံုးခ်င္း၀တၳဳ သီခ်င္းႏွင္းဆီကို ေရးခဲ့တာ ..။

အဲသည္တုန္းက … ခရမ္းျပာမွာ.. ကိုေန၀င္း ရွိတယ္။ ကိုရဲလြင္ ရွိတယ္။ တခါတခါ ကိုခင္၀မ္း ရွိတယ္။ တခါတခါ ခိုင္ထူး ရွိတယ္။ တခါတခါ မဇၥ်ိမ ကိုေမာင္ေမာင္ ရွိတယ္။ အဲဒီလူေတြကို နတ္ဘုရားလို ယံုၾကည္ ကိုးကြယ္ၾကတဲ့၊ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ထဲက စာေရးဆရာ ကဗ်ာဆရာ ေပါက္စေတြ ရွိတယ္။
အဲဒီထဲမွာ စာေရးဆရာေပါက္စ.. ကဗ်ာေရးသူေပါက္စ.. တစ္ဦးတည္းေသာ မိန္းကေလး..က်မ ရွိတယ္။ ျပီးေတာ့ ၈၈ ေနာက္ပိုင္း န၀တအစိုးရက ဗကပ ယူဂ်ီ ဆိုျပီးေတာ့ ေထာင္ခ်ပစ္ခဲ့တဲ့ စာေပသမားတစုလဲ ခရမ္းျပာမွာ ရွိတတ္တယ္။ ခရမ္းျပာဟာ..စာေပ အႏုပညာ နဲ႔ ႏိုင္ငံေရး တို႔ ဆံုရာ အရပ္ေလးတခု။

မိုးသည္းတဲ့ေန႔ေတြဆို တဆိုင္လံုး လူမရွိသလို ျငိမ္တိတ္ေအးခ်မ္း..။

တကယ္ေတာ့ သူတို႔ အားလံုးလိုလို ရွိေနၾကတာ။ တခါတေလ ဘာအတီးမွ မပါဘဲ မိုးရဲရင္ ေဆာင္းရဲရမယ္ ကို ၀ိုင္းေအာ္ဆိုၾကေသး။ မိုးနည္းနည္းပါးခ်ိန္.. ၀န္းက်င္တခုလံုး စိုစို စိမ္းစိမ္း ေအးျငိမ္းေနတုန္းဆိုရင္ေတာ့.. က်မတို႔ ကဗ်ာသမားအုပ္စုနဲ႔ ခင္ေနျပီျဖစ္တဲ့.. (က်မတို႕က ခ်ိဳစိမ့္လို႔ နာမည္ေပးထားတဲ့) ခရမ္းျပာဆိုင္ရွင္ ရီရီ ဆိုတဲ့ ညီမေလးကို ကိုေန၀င္းရဲ႕ ယာဥ္အမီ ရီရီျပံဳးျပန္ပါ သီခ်င္းေတြကို ဖြင့္ခိုင္းျမဲ။ ျပီးရင္.. စစ္ကိုင္းလမ္း.. ျပီးရင္..ခတၱာ..။ ညေနေစာင္း အိမ္ျပန္ရခါနီးလာရင္ေတာ့ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ ေနာက္ဆံုးအိပ္မက္ ကိုပဲ တညီတညြတ္တည္း နားေထာင္ခ်င္ၾက။

ရဲရင့္..ေက်ာက္ခက္တို႔ ျဖိဳေနဆဲ.. ငါ့စိတ္ေတြ ႏွင္ေနတုန္းေပါ့..
တခ်ိဳ႕ေတြ ေနႏိုင္လြန္းတယ္…

ဆိုတဲ့ ေနရာေရာက္ရင္ တကယ္ ျပန္ဖို႔ ျပင္ၾက။ လွည္းတန္းထိ လမ္းေလွ်ာက္ၾကဖို႔ အေရးလဲ ျပည္လမ္းမကို မေရြးဘဲ ကန္ေဘာင္ေပၚ တက္ျပီး ေက်ာင္း၀င္းထဲ ျဖတ္ေလွ်ာက္ တဲ့ လမ္းရွည္ရွည္ေ၀းေ၀းကိုပဲ ေရြးၾကတာပဲ။ က်မတို႕အဖြဲ႔ ခရမ္းျပာထဲက ထြက္ျပီဆိုရင္

ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ပါတယ္.. က်ေနာ္သြားေတာ့မယ္..လမ္းရဲ႕ သယ္ေဆာင္ရာ .. ဟို အေ၀းကို ..အေ၀းကို… လြမ္းတတ္ရင္လဲ လြမ္းမွာပဲ..လြမ္းမယ္….

လို႔ ေအာ္ဆိုသြားၾကျမဲ။ အဲဒီအခါ ကိုခင္၀မ္းရွိေနရင္..သူက ျပံဳးလို႔။ ကန္ေပါင္ေပၚ ေရာက္ေတာ့ သီခ်င္း တပုဒ္ေျပာင္း.. ။

ေဆာ္လမြန္ငါးတို႔အျပန္.. အျပန္..အျပန္..အျပန္..ေဆာ္လမြန္ငါးတို႔အျပန္..

ဒီလိုနဲ႔ ေက်ာင္း၀င္းထဲေရာက္..သီခ်င္း ေနာက္ထပ္တပုဒ္။

တကၠသိုလ္ေျမေန၀င္မွာကိုစိုးတယ္…ခံုတန္းလ်ားေလးေတြနဲ႔အတူ..
အင္းလ်ားေျမက ခ်စ္ရိပ္သာရယ္..ေအာ္..အဓိပတိနဲ႔ သစ္ပုတ္ပင္ရယ္..
ဘယ္သူရင္ထဲ ခြဲမလဲကြယ္..

မိုးရြာျပီးစဆို.. အဓိပတိလမ္းေပၚမွာ စိန္ပန္းနီအေၾကြေတြ ေမ်ာေန.. ေဖြးေနတာ ေတြ႔တတ္ျမဲ။ ဒါဆို တေယာက္က စျပီ။

ေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္ စိန္ပန္းေတြလဲ ေျမမွာ က်ဲျပန္႔ေန..ကံေကာ္ပန္းေတြနဲ႔အတူ.. သူနဲ႔ေတြ႔ရာေျမ.. တကၠသိုလ္ သို႔မဟုတ္ ျမကၽြန္းသာအင္းလ်ားကန္နယ္ေျမ….

အဲ.. ဂ်ပ္စင္ဘက္ကို ဖဲ့ဆင္းသြားတဲ့ လမ္းသြယ္ေလးဆီ ဦးတည္ျပီဆိုရင္ေတာ့ က်မအလွည့္ေရာက္ျပီ။ က်မက ဂ်ပ္စင္ကို ေမာ့ေမွ်ာ္ၾကည့္တိုင္း

ဂ်ပ္စင္..မိုးတိုးမတ္တပ္
ရပ္ေနတာ ၾကာပေကာ
ျမသီလာ ႏုခ်ိဳသည္းနဲ႔
ခြဲႏိုင္ဘူးေနာ..

ဆိုတဲ့ ကိုေရႊသိမ္းမင္းရဲ႕ ကဗ်ာကို မၾကာခဏ ရြတ္မိျမဲေလ..။
အဲဒီတုန္းကေတာ့ က်မတို႔တေတြ လူငယ္ပီပီ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေမြ႔ေမြ႔ ..။

ေက်ာင္းကို အင္မတန္စြဲလန္းတယ္ဆိုတဲ့ ေဖေဖကေတာ့ အဲလိုမဟုတ္။
က်မကို ေက်ာင္းလာၾကိဳရင္း သူသတိရတဲ့ကဗ်ာေတြကို ေျပာျပေတာ့..
တကၠသီလာ
ေသြးမိုးျဖာသည္
ျပည္ရြာမိဘ ျမင္လွဲ႔ပါ့.. တို႔

ေက်ာင္းေတာ္ခရီး လမ္းမၾကီး၌
ေသြးစီးပြက္ပြက္ ခုနစ္ရက္ေန႔
မေမ့ပါႏိုင္ လဇူလိုင္တြင္
သဲဆိုင္အက္အက္ အသက္စေတး
ခြင့္ေရးဆႏၵ ျပခဲ့ၾကသည့္
ဘ၀ေကာင္းရာ လားေစေသာ္… တို႔.. အဲဒါေတြပဲ သတိရေတာ့တယ္တဲ့။
(အေဖက ၆၂ ေက်ာင္းသားကိုး)
အင္းးး…တကယ္ေတာ့ လူတိုင္းက ကိုယ္စြဲမိစြဲရာပဲ ထင္ပါရဲ႕ေနာ္။

ေမနဲ႔ ဆဂိ က မိုးအေၾကာင္း Tag တာ။
က်မကလဲ မိုးဆိုရင္.. အျမဲ အဲဒီျမင္ကြင္းေတြ ဒီအခ်ိန္ေတြကိုပဲ သတိရ။
ဒါနဲ႔ပဲ ဆိုင္ဆိုင္ မဆိုင္ဆိုင္ မိုးအမွတ္တရကို ခုလို ေရးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

(က်မက ထပ္ Tag မွာကေတာ့ ခင္မင္းေဇာ္..ေယာဟန္ေအာင္ နဲ႔ ကိုျမင့္ေဇ..ပါ။
အခ်ိန္လုျပီး ေရးေပးၾကပါဦးး)

ေမျငိမ္း(ဇြန္ ၂၃)