ပန္းခ်ီဆရာ တမ္းခ်င္း

Edvard Munch - The Scream





















Vincent Vangoh - The Sunflower














Vincent Vangoh - The Potato Eaters



သူ႔ေရွ႕မွာ
ဗင္းဆင့္ဗန္ဂိုး
ဘ၀ပဲဆိုးလို႔လား
ဒါမွမဟုတ္
ဘ၀ထဲ႐ိုးသြားလို႔လား
ေျပာင္းခင္းေတြၾကားမွာ
ေသျခင္းရဲ႕ အရသာကို ေရြးခဲ့တယ္။

အဲဒီေနာက္မွာမွ
ၾကယ္ေတြစံုတဲ့ည
ေနၾကာပန္းနဲ႔
အာလူးစားသူမ်ားဆီမွာ
ဗန္ဂိုးကို ေတြ႔ၾက
ကမၻာဟာ
အဲသလို ေလွာင္ရယ္စရာေကာင္းရဲ႕။
အက္ဒ၀ပ္မြန္႔ခ္ကေတာ့
ဒါကို
တံတားေပၚကေန ေအာ္ခဲ့တယ္….။

ေဟာဒီမွာလဲ
ႏွလံုးေသြးနဲ႔ ေရးတာပါပဲ။
ဗမာျပည္က
ႏု႔ံနဲ႔ရရွာတဲ့ ပန္းခ်ီဆရာ
ေမွာ္ေပါက္အလင္းကမၻာကို
သူရွာေတြ႔ခဲ့တာ ၾကာေပါ့။

ဒါေပမဲ့
သူျဖန္႔ေ၀တဲ့အလင္းက
ေတာက္ပလြန္းသတဲ့..
စူးရွလြန္း
ထင္းျပက္လြန္း
အလွမ္းေ၀းလြန္းလွသတဲ့။
သူ႔ႏွလံုးေသြးနဲ႔ ေရးတဲ့ပန္းခ်ီ ညွီသတဲ့။
က်ေနာ္..ဘာေပးရမလဲ
က်ေနာ္ဘာေပးရမလဲ…………..
ခင္ဗ်ားတို႔လိုခ်င္တာ..ဘာလဲ
အႏုပညာဆိုတာ
သူလိုခ်င္တာေပးဖို႔လား..
ကိုယ္လိုခ်င္တာကို ယူဖို႔လား…
ပန္းခ်ီဆရာက
အားရပါးရ
ဟားတိုက္ရယ္ေမာရင္း
ဗင္ဂိုးကိုတ..
မြန္႔ခ္ကိုတ..
ေနာက္ဆံုးသစ္ရြက္ကိုတ..။

ဒီတခါ ကမၻာကို
ငါကဦးေအာင္ေလွာင္မတဲ့။
ဒီလိုနဲ႔ပဲ………………..
မိုးေမွာင္က်ခဲ့ျပီ။


(ကမၻာျပားၿပီဆိုတဲ့ ေခတ္ႀကီးထဲ
တကယ့္ကို ႏွလုံးေသြးနဲ႔ ပန္းခ်ီေရးတဲ့၊ တန္ဖိုးရွိတဲ့ အႏုပညာသမားတစ္ေယာက္…
သူ… ေခတ္ေရွ႕ကိုပဲ ေရာက္လြန္းခဲ့တာလား..
စနစ္တက်နည္းပညာဆိုတာေတြထဲပဲ မေပ်ာ္၀င္ႏို္င္ခဲ့တာလား…
ပန္းခ်ီဆိုတဲ့ အႏုပညာကို စက္နဲ႔လုပ္တဲ့ေခတ္ထဲမွာ…..

ခုေတာ့..
သူေနမေကာင္းေတာ့ဘူး..တဲ့။
သူ…. ေနမေကာင္းေတာ့ဘူး။

တကယ္တမ္း
သူ႐ိုးသားစြာ ႐ူးသြပ္ခဲ့တာပန္းခ်ီဆိုတဲ့ အႏုပညာေမွာ္ရံုေတာမွာပါ။

ပန္းခ်ီကိုပဲ ႐ူး႐ူးသြပ္သြပ္ တပ္တပ္မက္မက္ စြဲလမ္းဖက္တြယ္ခဲ့တဲ့
ပန္းခ်ီဆရာတစ္ေယာက္(က်မရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း) သိပ္ေနမေကာင္းေတာ့ဘူး
ဆိုတဲ့သတင္း ၾကားရတယ္။
ဒါနဲ႔ပဲ စိတ္ထိခိုက္စြာ..ဒီကဗ်ာကို ေရးျဖစ္ပါတယ္။)(၂၅၊ေမ။၂၀၀၇)

Vincent Vangoh - ဒတ္ခ်္လူမ်ိဳး ပန္းခ်ီေက်ာ္။(၁၈၅၃-၁၈၅၀)
Edvard Munch - ေနာ္ေ၀းလူမ်ိဳး ပန္းခ်ီေက်ာ္။(၁၈၆၃-၁၉၄၄)
ေနာက္ဆံုးသစ္ရြက္-(The last Leaf) O’Henry ရဲ႕ ပန္းခ်ီဆရာအေၾကာင္း
ေရးထားတဲ့ ၀တၳဳတို။