မိုင္တိုင္အမွတ္ ၄၃...

၄၃ တဲ့။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ဂဏန္းေလးႏွစ္လံုးက စိတ္၀င္စားစရာ.။ ဒါဟာ.. က်မအတြက္ ေလွ်ာက္ရမယ့္ ခရီးရဲ႕ တ၀က္လား.. ဒါမွမဟုတ္.. သံုးပံုႏွစ္ပံုစာလားး.. ဒါမွမဟုတ္ ခရီးဆံုးကာနီးလား..။ ဘယ္သူမွ မေျပာႏိုင္ပါ။

အင္းး ဒါေပမဲ့ ျဖတ္ခဲ့သမွ် ခရီးတာမွာေတာ့ က်မက ကို္ယ့္ဘ၀ကို ေက်နပ္ႏိုင္ခဲ့တဲ့သူပါပဲ..။
ခုထိေတာ့
ဘ၀ဆိုတဲ့ အခ်ိန္တိုေလးထဲ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာေတြထဲ သူမ်ားအတြက္လည္း ပါေအာင္ လုပ္ရမယ္ဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ သက္တမ္းတ၀က္ေက်ာ္ လုပ္ခဲ့။
ေနာက္ေတာ့..။
'မျဖစ္ေသးပါဘူး.. တကယ္က ကိုယ့္အတြက္ .. နည္းနည္း သူမ်ားအတြက္မ်ားမ်ား လုပ္ရမွာ..၊ လုပ္ႏိုင္ရမွာ..' လို႔ ေတြးမိ။
(အန္တီစုကေတာ့ ဒီအသက္အရြယ္မွာပဲ ျမန္မာျပည္အတြက္ သူ႔ဘ၀ကို ေပးဆပ္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ပါတယ္)

က်မဆီမွာကေတာ့ 'ဒါေပမဲ့'ေတြ ရွိေနေသး..။

က်မရဲ႕အၾကီးမားဆံုး ခၽြတ္ယြင္းခ်က္က စိတ္ခံစားမႈေနာက္ လိုက္လြန္းတာပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။
ဒါေၾကာင့္ပဲ.. ဘ၀ဆိုတာ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာေလးလုပ္ေနရမွ တန္ဖိုးရွိတာဆိုပီး လုပ္ခ်င္တာေတြ လုပ္ဖို႔ပဲ ရွင္သန္ခဲ့..။ ျပီးေတာ့ ဘ၀ဆိုတာအေပၚ အားေကာင္းတဲ့ ခ်စ္စိတ္ေတြနဲ႔..။
ျပီးခဲ့တဲ့ ေမြးေန႔ေတြမွာ အေဖ့ကို သတိရ.. အေမ့ကို သတိရ..။ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ စားၾကေသာက္ၾက..။
တကယ့္ သမားရိုးက်ပါပဲ..။ ဘ၀ဆိုတာကို တမက္တေမာ ဖက္တြယ္လိုစိတ္ေတြနဲ႔ေပါ့.. ။ ဒါေပမဲ့....

ဒီတၾကိမ္ေမြးေန႔မွာေတာ့..
လူ႔ဘ၀ဆိုတာ... စီရင္ ေရးသားျပီးသား အမိန္႔စာတခုလို႔ ထင္..
လူ႔ဘ၀ဆိုတာ ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္က နန္းမေတာ္မယ္ႏုကို မိန္႔သလို သူ႔ေၾကြးရွိသမွ် အကုန္ဆပ္ၾကရတဲ့ ေနရာ..။
လူ႔ဘ၀ဆိုတာ ေရစပ္နားေမွာက္ခံုေသ.. သစ္ပင္ေပၚတြဲေလာင္းခ်ိတ္ေသ.. ျမစ္ေရထဲ ေမ်ာခ်င္တိုင္း ေမ်ာေသ..။ အစာငတ္ ေရငတ္ေသ..။ အနာေရာဂါျဖစ္ေသ..။
ပညာတကယ္မတတ္ဘဲ ေသ..။ အဖိႏွိပ္အမ်ိဳးမ်ိဳး ခံျပီး ေသ..။ အလိမ္အညာခံျပီးေသ..။ အရက္စက္ခံျပီးေသ..။ လူ႔အခြင့္အေရးဆိုတာကို ငတ္ျပီးေသ..။ ေတာ္လွန္ရင္း ေသ..။ မေသခင္အခိုက္အတံ့ေတာ့ အလူးအလိမ့္ ရင္ဆိုင္ ခံစားၾကေပါ့.. ။
အဲဒီအခါ ဒီတၾကိမ္ေမြးေန႔မွာ က်မက ဒီလိုဘ၀ထဲမွာ ေစာေစာ ေသသြားရတာကမွ ကံေကာင္းေသးလို႔ ေတြးေနမိျပီ။

အဲဒီအခါ ..
ဇာတာထဲက "အသက္၁၂၀ရွည္ေစေသာ္၀္"ဆိုတာကို "ေနခ်င္စိတ္ရွိသေလာက္သာ ေနခြင့္ရေစေသာ္၀္"
လို႔ပဲ ျပင္ခ်င္ေနမိပါေတာ့တယ္။

(ေမြးေန႔ အမွတ္တရ)