ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ၁၉၈၈ ၾကီးကို ေက်ာ္သြားလိုက္ခ်င္ပါတယ္။ ခုခ်ိန္မွာ က်မစိတ္၀င္တစားေတြးေနမိတာတခုက ဗမာျပည္က က်မတို႔အရြယ္ေတြရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ဘ၀ေတြထဲမွာ ၈၈ က ဘယ္ေလာက္ လႊမ္းမိုး အေရးပါခဲ့သလဲ ဆိုတာပါပဲ။ ၈၈ ထဲမွာ က်မတို႔ အရြယ္ေတြထဲမွာ အေတာ္မ်ားမ်ား ဘ၀ေတြ တိုက္ရိုက္ ေျပာင္းျပန္လွန္လိုက္ သလို ေျပာင္းလဲသြားခဲ့ၾကရတယ္။ တိုက္ရိုက္ မေျပာင္းလဲဘူး ဆိုရင္ေတာင္မွပဲ အဆိုးဘက္ကို ဦးတည္တဲ့ အေျပာင္းအလဲေတြဟာ ၈၈ ကေန စခဲ့တယ္လို႔ ေျပာႏိုင္ပါတယ္။
+++++
မွတ္မိသေလာက္ ၁၉၈၇ ရဲ႕ သီတင္းကၽြတ္မွာ က်မတို႔ ႏွစ္ဘက္မိဘေရွ႕မွာ ေစ့စပ္ပါတယ္။ လာမယ့္ ၁၉၈၈ ေမမွာ လက္ထပ္မယ္ေပါ့။ အေၾကာင္းရင္းးကေတာ့ သူက ဖိုင္နယ္ စာေမးပြဲျပီးျပီ။ ဘြဲ႔ရေတာ့မယ္။ က်မက ေက်ာင္းမွာ ဆရာမငယ္ငယ္ေလး။ (သူက စိတ္မခ်ဘူးလို႔ေတာ့ မေျပာပါဘူး)။ ဒါေပမဲ့ ႏွစ္ဘက္မိဘ သိေတာ့ အိေျႏၵရတယ္ေပါ့။ က်မကလည္း မဟာ၀ိဇၨာေနာက္ဆံုးႏွစ္စာေမးပြဲ ေျဖအျပီး.. က်မယ္လည္း မထင္ေသး။ ဒီလိုနဲ႔ ေစ့စပ္ၾက.. ႏွစ္အိမ့္တအိမ္ ၀င္ထြက္ၾကေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ က်မက က်မရဲ႕ ေနာက္ထပ္ျမသီလာျဖစ္တဲ့ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ၾကီးနဲ႔ ပတ္သက္ရျပန္တာေလ..။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ကို ကံေကာ္ရိပ္.. ေရတမာရိပ္လို႔ တင္စားသလို.. လိႈင္ကို ကုကၠိဳရိပ္လို႔ တင္စားသလို.. RIT ကိုေတာ့ စြယ္ေတာ္ရိပ္လို႔ တင္စားၾကပါတယ္။
သူက စက္မႈတကၠသိုလ္က ပါေမာကၡတေယာက္ရဲ႕သားမို႔ အဲဒီေက်ာင္း၀င္းထဲမွာ ေနရပါတယ္။
စက္မႈတကၠသိုလ္ ဆင္၀င္ေရွ႕ကေန ဗိသုကာဌာနဆီဆင္းတဲ့ စၾကံ ၤ အမိုးလမ္းေလးအတိုင္း ဆင္း..(ပံုထဲက လမ္းေလးအတိုင္းေပါ့)။ ျပီး.. ဂ်ီေဟာေဆာင္ေရွ႕က ျဖတ္.. တည့္တည့္ဆက္ေလွ်ာက္.. ေဘာလံုးကြင္း အဆံုး ညာဘက္ျခမ္းက ျခံက်ယ္ၾကီးေတြရဲ႕ တတိယေျမာက္ျခံထဲမွာ က်မ ၁၀ႏွစ္နီးပါး ေနခဲ့တာေပါ့။ အဲဒီ ေခတ္အဆက္ဆက္ ႏိုင္ငံေရးသမိုင္းတင္ခဲ့ရာ အဲဒီေက်ာင္း၀င္းထဲမွာ သိပ္မၾကာခင္.. ကမၻာပ်က္ေတာ့မယ္လို႔ က်မတို႔ လံုးလံုး မထင္ခဲ့ၾကပါဘူး။ အဲဒီ စြယ္ေတာ္ရိပ္ ျမသီလာကေတာ့ က်မရဲ႕ တတိယအိမ္။ ေႏြးေအး.. ေမတၱာေပါင္းကူး.. ေမာ္လျမိဳင္ဆိုင္..။ ေက်ာင္းေရွ႔က ေရပန္းစင္ေလးဟာ က်မ ညေန ညေန လမ္းေလွ်ာက္လာရင္း ထိုင္တဲ့ေနရာ။ ေက်ာင္းေရွ႔က ကိုထိန္ရဲ႕ ေန၀န္းႏွင္းဆီ စာအုပ္ဆိုင္ေလးဟာ က်မရဲ႕ ဒုတိယ လမင္းတရာ..။
အဲလိုနဲ႔ စက္တင္ဘာမွာ မဆလအစိုးရက ေငြစကၠဴတခ်ိဳ႕ တရားမ၀င္ ေၾကျငာပါတယ္။ ႏွစ္ဘက္မိဘ ရွိသမွ်ေလး မည္းကုန္။ ပိုဆိုးတာ ေယာကၡမေလာင္းေတြခမ်ာ က်မတို႔အတြက္သံုးဖို႔ ေရႊေရာင္းထားတဲ့ ပိုက္ဆံေတြ မည္းကုန္။ ေနာက္ေတာ့ က်မတို႔ ေအာင္စာရင္းထြက္တာမွာ က်မ က်ပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ အ့ံၾသစရာေကာင္းတာက ေက်ာင္းေပ်ာ္လို႔ ေက်ာင္းေတာင္ မျပီးခ်င္ေသးေပမဲ့ မိန္းမယူခ်င္လို႔ စာေမးပြဲ ေသခ်ာ ေျဖခဲ့တယ္ဆိုတဲ့ သူလည္း စာေမးပြဲ က်ပါေလေရာ။ (တကယ္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ နိမိတ္မေကာင္းတဲ့ ၈၈ ပါပဲ)။ ႏွစ္ဘက္မိဘလည္း ဘာလုပ္ရမွန္းမသိေတြ ျဖစ္ကုန္တာေပါ့။ မဂၤလာေဆာင္ ဖို႔ကလည္း အားလံုး စီစဥ္ျပီး။ ဒုကၡ..။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ စာေမးပြဲပဲ ေရွ႔ႏွစ္ေတာ့ ေအာင္မွာေပါ့ ဆိုျပီး ေရွ႔ဆက္တိုးလို႔သာ ျပင္ရေတာ့တာေပါ့။
မတ္လ ၁၃ရက္... မွတ္မွတ္ရရကိုပဲ အဲဒီေန႔က တနဂၤေႏြေန႔။ တနဂၤေႏြဆို က်မက သူတို႔အိမ္မွာ တခုခု လုပ္စားတတ္လို႔ တေနကုန္ ရွိေနတတ္တယ္။ ျပီးေတာ့ တနဂၤေႏြဆို စြယ္ေတာ္ရိပ္က ပိုေပ်ာ္စရာ ေကာင္းသလိုပဲ။ ေက်ာင္း၀င္းထဲမွာ လူအမ်ားစုက စိတ္ေအး လက္ေအး ပံုစံေလးေတြနဲ႔ စည္ကားေန တတ္တယ္ေလ။ က်မက မဂိုလမ္း (ေရႊဘံုသာလမ္း) ျပန္မွာမို႔ အျပန္ဆို အင္းစိန္ဆူးေလကားေတြက ေခ်ာင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်မက ေအးေအးေဆးေဆးမွျပန္ေနက်။ အဲဒီညမွာလည္း က်မ ညေနေစာင္းမွ ျပန္လာတာပါ။ ဘာတခုမွ မထူးခဲ့။ ဒါေပမဲ့ က်မအိမ္ျပန္ေရာက္ျပီး မၾကာခင္မွာပဲ သူ႔ဆီက ဖုန္းလာပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြ ျပႆနာျဖစ္တယ္ .. စစ္တပ္က ၀င္ပစ္ကုန္ျပီတဲ့။
အဲဒီည.. သူတို႔ တအိမ္လံုး အိမ္ေဘးျခံ၀င္းထဲက ငွက္ေပ်ာပင္ေတြၾကားထဲ ၀င္ပုန္းေနရတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ အတြက္ ဘုရားစာေတြ တတြတ္တြတ္ရြတ္ရင္း.. ေက်ာင္းေနာက္ဘက္ ကေန ကိုးမိုင္တရုတ္ သင္းခ်ိဳင္းဘက္ထိ ေျပးထြက္သြားရတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ ဆုေတာင္းရင္း... ဒဏ္ရာရထားတဲ့ ကိုစိုးႏိုင္အတြက္ ဆုေတာင္းရင္း... အိမ္ေတြမွာ ေရစင္ေတြထဲပါမက်န္ လွန္ေလွာ ရွာေဖြေနတဲ့ ယူနီေဖာင္း၀တ္ ေတြကို တုန္တုန္လႈပ္လႈပ္ ၾကည့္ရင္း.... တာ၀န္နဲ႔ ေက်ာင္းေပၚေရာက္ေနတဲ့ သူတို႔အေဖကို ေစာင့္ရင္း... တညလံုး ငုတ္တုတ္ မိုးလင္းသြား ခဲ့ရတယ္... တဲ့။
အဲဒီညမွာ စစ္တပ္လက္ခ်က္နဲ႔ ကိုဖုန္းေမာ္ က်ဆံုးတာကိုပဲ က်မတို႔ သိလိုက္ရတယ္..။ အဲဒါဟာ အဲဒီေန႔ရက္ကစလို႔ စစ္တပ္လက္ခ်က္နဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ဘ၀ေတြ က်ဆံုးဖို႔ရဲ႕ အစျဖစ္တယ္လို႔ က်မတို႔ မသိခဲ့ၾကေသးဘူး။ စစ္တပ္လက္ခ်က္နဲ႔ ျမန္မာတျပည္လံုး က်ဆံုးဖို႔ရဲ႕ အစျဖစ္တယ္ဆိုတာလည္း က်မတို႔ မသိခဲ့ၾကေသးဘူး။ ခု ႏွစ္ ၂၀ေက်ာ္မွာ ျပန္လွည့္ၾကည့္ေတာ့ အဲဒီ ၁၃ရက္မွာပဲ ဗမာျပည္တျပည္လံုး ညွင္းပမ္းႏွိပ္စက္ခံရတာေတြ.. အသတ္ခံရျခင္းေတြ စခဲ့တယ္ဆိုတာကို သိေနခဲ့ရပါျပီ။
+++++
ေနာက္တေန႔ ၁၄ရက္ေန႔မနက္ အိမ္ကို ဌာနမွဴးက ဖုန္းဆက္ပါတယ္..။ အေရးေပၚ အစည္းေ၀း..တဲ့။ လိႈင္မွာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက သတင္းေတြ သိျပီး ျဖစ္ေနပါျပီ။ ေတာက္တေခါက္ေခါက္နဲ႔ေပါ့။ က်မတို႔ ဆရာဆရာမ အားလံုး စပယ္ရွယ္ဂ်ဴတီ..တဲ့။
ဒါေပမဲ့ အဲဒီ ၁၄ရက္ တနလၤာေန႔မွာ RIT ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ အနီးစပ္ဆံုးျဖစ္တဲ့ လိႈ္င္တကၠသိုလ္မွာ က်မတို႔ ေမွ်ာ္လင့္ထားသလို လႈပ္ရွားမႈသိသိသာသာ မျဖစ္ေသးတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ (တကယ္ေတာ့ RIT မွာ အာဏာပိုင္ေတြနဲ႔ အေပးအယူလုပ္ေနၾကတုန္းမို႔ အေျခေနၾကည့္ေနၾကတဲ့သေဘာဆိုတာ ေနာက္မွ ရိပ္မိပါတယ္)။ အဲဒီတေန႔ဟာ တခုခုကို ေစာင့္ၾကည့္ၾကရင္းနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္သြားပါတယ္။ RIT ေက်ာင္း၀င္းကိုေတာ့ ၀င္ေပါက္ေတြ အားလံုး ပိတ္လို္က္ျပီး အေစာင့္ေတြ တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ခ်ထားျပီလို႔ သူက ဖုန္းဆက္ျပီး လွမ္းေျပာပါတယ္။ ေက်ာင္းသားတခ်ို႕ အဖမ္းခံရျပီး တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ရွိေနၾကတုန္းပဲ.. တဲ့။
ေက်ာင္းကအျပန္ ညေန၃နာရီေလာက္မွာ အိမ္မျပန္ေသးဘဲ က်မ RIT ဘက္ ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ ဆင္းရဲသားဂိတ္ကေလးမွာ ေက်ာင္းလံုျခံဳေရးေတြနဲ႔..။ ဆရာၾကီးေတြနဲ႔။ က်မကို သိေနတဲ့ သူေတြရွိေနတာမို႔ ၀င္ခြင့္ေပးပါတယ္။ အဲဒီ ဆင္းရဲသားဂိတ္ကေလးေနာက္က ျမက္ခင္းျပင္မွာ ေက်ာင္းသားေတြက အမွတ္တရ အုတ္ဂူလုပ္မယ္ဆိုလား..။
ေက်ာင္းဆင္၀င္ေအာက္နဲ႔ ေရပန္းစင္တ၀ိုက္မွာလည္း ေက်ာင္းသားေတြ ရုံးစု ရံုးစု..။
ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာေတြက တင္းမာ အံု႔မိႈင္း ေနၾကပါတယ္။ RIT ဟာ စစ္ပြဲျပီးစ စစ္ေျမျပင္လိုပဲ..။ က်မ သူ႔အိမ္ရွိရာဆီကိုပဲ ေတာက္ေလွ်ာက္လာခဲ့ပါတယ္။ သူကေတာ့ က်မကို ဘာလို႔လာသလဲလို႔ ဆူပါတယ္။ က်မကေတာ့ အေျခေနသိခ်င္တာပါပဲ။
အဲဒီေန႔မွာပဲ အာဏာပိုင္ေတြက ကိုဖုန္းေမာ္ကိစၥကို ရပ္ကြက္ရန္ပြဲကေန ေက်ာင္းသား ေတြဘက္က လြန္က်ဴးလို႔ ေျဖရွင္းရာကပဲ လက္လြန္သြားသေယာင္ သတင္းလိမ္လိုက္တဲ့အတြက္ စက္မႈတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားေတြကို ဆြေပးလိုက္သလို ျဖစ္သြားပါတယ္။ အေဖကေတာ့ ပြဲမေသးေတာ့ဘူးလို႔ ေျပာေနျပီ။ အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ က်မကေတာ့ စစ္တပ္မိုက္ရိုင္းတယ္ဆိုတာေလာက္ပဲ တိမ္တိမ္ေလး ေတြးေနခဲ့တာပါ။
မတ္လ၁၅ရက္ေန႔က်ေတာ့ ေက်ာင္းထဲမွာ သိသိသာသာ လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ရွိလာတယ္။ ေန႔လယ္ေလာက္ က်ေတာ့ စာေတြေ၀တာ ကပ္တာေတြ ရွိလာျပီ။ ဆရာဆရာမေတြက မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနၾကတယ္။ ရုံးစုရံုုးစုေလးေတြ ရွိလာျပီ။ မြန္းလြဲက်ေတာ့ မိန္းထဲမွာ ေက်ာင္းသားေတြ တရားေဟာတယ္တဲ့..။ ဆရာတခ်ိဳ႕ ဆရာမတခ်ိဳ႕ အိတ္ေတြျပင္.. လစ္ဖို႔ ေခ်ာင္း။ က်မထိပ္ဆံုးကေပါ့။
+++++
မတ္လ၁၅ရက္ရဲ႕ ေန႔လယ္မွာပဲ ေတာင္ငူကင္တီး အရွည္ၾကီးဆိုင္ရဲ႕ ေနာက္ဘက္ (ဦးခ်စ္ဆိုင္နဲ႔ အရွည္ၾကီးၾကား) ငွက္ေပ်ာပင္အုပ္ေအာက္မွာ အံ့ဘြယ္တို႔ ေလးငါးေယာက္ က်ိတ္က်ိတ္ က်ိတ္က်ိတ္..။ ဖေယာင္းစကၠဴမွာ စာေတြလည္း ေရးၾက။ လွည့္ထုတ္ထားတဲ့ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ စာရြက္ေတြေရာ..။ ဒီတခါေတာ့ ကဗ်ာေတြမဟုတ္..။ ေက်ာင္းသား သတင္းကို လိမ္ေၾကျငာ တာ ေက်ာင္းသားထုၾကီးအေနနဲ႔ လက္မခံဖို႔.. ေက်ာင္းသားေတြကို တမင္သက္သက္ ပစ္သတ္တာျဖစ္တဲ့ အေၾကာင္း..။ ေနာက္ ေက်ာင္းသားအခြင့္အေရးေတြ..။ မဆလရဲ႕ မတရားမႈေတြ..။ ဆဲဗင္းဂ်ဴလိုင္ကို သတိတရ ထည္႔ေျပာထား တာလည္း ပါတယ္။ အဲဒီေန႔မွာ ေက်ာင္းသားေတြစ စုျပီေပါ့။ ေနရာ ကြက္ကြက္ျပီး တရားေဟာတာေတြ ရွိတယ္ေျပာေပမဲ့ က်မက ဘြယ္တို႔နားမွာ ရွိေနလို႔ မသိခဲ့။ အဲဒီေန႔ အိမ္အျပန္မွာ သူတို႔္ေရးခိုင္းတဲ့ စာတခ်ိဳ႕ ေရးဖို႔ ပါလာတယ္ေလ။ က်မဆီမွာက ဆဲဗင္းဂ်ဴလိုင္ အထိမ္းအမွတ္ ကဗ်ာစာအုပ္ေတြ ရွိေနတာမို႔ အဲဒီထဲက ကဗ်ာေတြ စာစုေတြ ေရးထားဖို႔။ နက္ဖန္ နံရံေတြမွာ ကပ္မယ္ေပါ့။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ျမိဳ႕ထဲေတြအထိတဲ့။
+++++
မတ္လ ၁၆ရက္ေန႔.. ဗုဒၶဟူးေန႔။
အိမ္က ထြက္ကတည္းက က်မ လိႈင္ကို လံုး၀ မသြားေတာ့ဘဲ မိန္းထဲပဲ သြားဖို႔ ဆံုးျဖတ္ထားတယ္။ RIT ထဲ ပိတ္မိေနတဲ့ သူကေတာ့ နကိုတည္းက ခပ္ေအးေအးသမားမို႔ က်မကိုလည္း အိမ္မွာပဲ ေနရမတဲ့။ က်မနဲ႔သူ အေခ်အတင္ျဖစ္ရေသးတယ္။ က်မ မိန္းထဲေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြ တရားေဟာတာ RC ေရွ႔မွာတဲ့။ ေနရာတိုင္းမွာ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားးေတြ ရံုးစု.. ရံုးစု..။ က်မ ေတာင္ငူေဆာင္ေရွ႕ေန RC ဘက္ ေလွ်ာက္ထြက္လိုက္တယ္။ RC ရဲ႕ ေရွ႔ဘက္ အမိုးျပားေလးေပၚမွာ ေက်ာင္းသားေတြ ေက်ာင္းသူေတြ.. တကယ္ပဲ တရားေဟာေနၾကတာ။ ေဒါနဲ႔ ေမာနဲ႔.. ဟန္နဲ႔ မာန္နဲ႔..။ အဲဒီအခ်ိန္က်မွ က်မ ၾကက္သီးေတြ ထလာတယ္။ တေယာက္က က်မကို လက္ေမာင္း လာဆြဲတယ္။ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္။ နင့္ကို ဘြယ္ေစာင့္ေနတယ္တဲ့..။ သူ႔ေနာက္လိုက္ သြားေတာ့ RC ရဲ႕ ဘယ္ဘက္ျခမ္းအခန္းေလးထဲမွာ အံ့ဘြယ္... ေရွ႔မွာ စာကူးစက္တစ္လံုးနဲ႔ အလုပ္ရႈပ္ေနတယ္။ သူ႔ေဘးမွာလည္း သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ wax ေရးလက္စ..။ က်မပါလာတဲ့ စာရြက္ေတြ ထိုးေပးလိုက္တယ္။ သူတို႔ ေနာက္ထပ္ပို အလုပ္ရႈပ္သြားတယ္။ အံ့ဘြယ္က ထြက္လိုက္၀င္လိုက္..။
အဲဒီတုန္းမွာပဲ.. စစ္တပ္လာတယ္..တဲ့။ ဒိုင္းေတြ ဒုတ္ေတြကိုင္တဲ့သူေတြလည္း ပါတယ္..တဲ့။ အဲဒီတုန္းက လံုထိန္းလို႔ မေသခ်ာၾကေသး။ ေက်ာင္းေရွ႕မွာ ေနရာယူထားၾကျပီတဲ့။ ဘာလုပ္ၾကမလဲ.. ဘာလုပ္ၾကမလဲ.. ေခြးေတြ.. ေခြးေတြ.. စစ္ေခြးေတြ.. ၀င္လာျပီ... တဲ့။ နည္းနည္း ေအာ္ၾကဟစ္ၾက ရွိလာတယ္။ တခ်ိဳ႔ကလည္း မလာေသးပါဘူးတဲ့။ ကန္ေပါင္ဘက္သြားတယ္တဲ့။ စာၾကည့္တိုက္ေရွ႕ကို ပါေမာကၡခ်ဳပ္ ေဒါက္တာဘသန္းဟက္ ေရာက္လာတယ္တဲ့။ က်မကေတာ့ အဲဒီအခန္းထဲမွာပဲ စာရြက္ေတြ စီေနတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ အံ့ဘြယ္က က်မကို စာကူးစက္အတြက္ မင္လိုတယ္.. လွည္းတန္းမွာ သြား၀ယ္တဲ့။ နင္က ဆရာမဆိုေတာ့ ေအးေဆးပဲ..တဲ့။ ဒါနဲ႔ က်မ ျပန္ထြက္ရတယ္။ ဂ်ပ္စင္ဘက္ကေန.. အဲဒီမွာေတာ့ လံုထိန္းေတြ မေတြ႔။ ေနာက္ စံရိပ္ျငိမ္ထဲက ဆိုင္တဆိုင္မွာ ရတယ္။ ၀ယ္ျပီးျပန္လာေတာ့လည္း အဲဒီလမ္းအတိုင္း..။
က်မ RC ျပန္အေရာက္... လာကုန္ပီ... လာကုန္ပီ.. ရိုက္တယ္.. ရိုက္တယ္..။ ငိုသံေတြ။ ဘြယ္ေရာက္လာျပီး က်မကို လက္ေမာင္းကိုဆြဲျပီး နင္လစ္ေတာ့ .. နင္ကဆရာမ .. မိလို႔မျဖစ္ဘူး...တဲ့။ မလစ္ဘူး... ဒီမွာပဲ ေနမယ္.. လို႔ က်မေျပာေနတုန္း.. ေက်ာင္းသား တေယာက္ ေျပး၀င္လာတယ္။ ငွက္ၾကီးေတာင္ဓါးတလက္ ဘယ္က ရလာတယ္ မသိ။ သူက ငိုလည္းကငိုေနတယ္။ ေခြးေတြ ရိုက္ကုန္ပီဗ်.. ဆရာမ.. က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားေတြ... ။ ဆရာမ ဒီဓါးယူထား.. ဒီေခြးေတြ လာရင္ ခုတ္ပစ္တဲ့။ ေခြးလိုေကာင္ေတြ..ဆိုျပီး က်မလက္ထဲ ဓါးထိုးေပးျပီး သူ စကားဆက္မေျပာဘဲ ငိုတယ္။ က်မ ဓါးကိုင္ျပီး ဆတ္ဆတ္တုန္ေနတယ္။ ျပီးေတာ့ က်မလည္း ငိုတာပဲ။ (အဲဒီေက်ာင္းသား.. ခု ဘယ္ေရာက္ေနျပီမသိ.. က်မ အျမဲသတိရတယ္)။
အျပင္မွာ ေက်ာင္းသားေတြ ေျပး လႊား။ အံ့ဘြယ္က က်မကို ဆြဲျပီး ပထ၀ီဌာနဘက္ တြန္းလႊတ္တယ္။ နင္သြားေတာ့..တဲ့။ ေအာ္လည္းေအာ္ေသး။ ေနာက္ေတာ့ ေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္ က်မလက္ကို ဆြဲျပီး.. ဆရာမ လာ.. ခ်ကုန္ျပီဆိုျပီး ေျပးၾကတာ။ ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္ရဲ႕ ညာဘက္ျခမ္းက သံတိုင္ေလးေကြးေနတဲ့ အေပါက္ထိ.. သူတို႔ က်မကို တြန္းထည့္။ ဆရာမ ရိုးမရိပ္သာဘက္ေျပး..တဲ့။ (ေနာက္ပိုင္း အဲဒီအေပါက္ေလးကို ျပန္လာ၀င္ၾကည့္ေတာ့ လြယ္လြယ္နဲ႔ ၀င္မရ)။
(က်မ ေျပးခဲ့တဲ့ သံတိုင္အေကြးအေပါက္ကေလးက အဲဒီနားမွာပါ)
အဲဒီေန႔က က်မ ငိုရင္းေျပးရင္း ရိုးမရိပ္သာထဲကေန ဘယ္လို စံရိပ္ျငိမ္ေရာက္လာလည္း မမွတ္မိေတာ့။ လွည္းတန္းလမ္းမၾကီး ပိတ္ထားလို႔.. က်မ ရသေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္တာ.. သမိုင္းလမ္းဆံု မွတ္တိုင္ထိ။ အဲဒီက်မွ အင္းစိန္ဘက္သြားမယ့္ ကားတစီးေတြ႔ရလို႔ ျမိဳ႕ထဲမျပန္ရဲဘဲ RIT ဘက္ျပန္ခဲ့ပါတယ္။ သူ႔အိမ္ေရာက္မွ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ က်မထမီက ေဒါင္လိုက္ၾကီးျပဲလို႔..။
အဲသလို က်မျပန္ေနခ်ိန္မွာပဲ.. စီးပြားေရးတကၠသိုလ္ေရွ႕မွာ ျမန္မာစာေနာက္ဆံုးႏွစ္ေက်ာင္းသားႏွစ္ေယာက္ (ကိုတင္ေအးနဲ႔ ကိုညိဳထြန္း)က ခြပ္ေဒါင္းအလံကို ေက်ာင္းသားအုပ္ထဲ ပစ္သြင္းလိုက္ျပီးေတာ့ တကၠသိုလ္ေျမမွာ ခြပ္ေဒါင္းအလံကို ပထမဆံုး ျပန္ထူေစႏိုင္ခဲ့တာ။ ျပီးေတာ့ အင္းလ်ားရဲ႕ တံတားျဖဴက တံတားနီ ျဖစ္သြားခဲ့ရတာ။ အံ့ဘြယ္အပါ၀င္ ေက်ာင္းသားေတြ အဖမ္းခံခဲ့ရတာ..။ ေက်ာင္းသားေတြ ထပ္ျပီး အသက္ေပးခဲ့ၾကရတာ..။ (ေနာက္အပိုင္း ေတြမွာ အဲဒီေက်ာင္းသားႏွစ္ေယာက္အေၾကာင္း ေရးပါဦးမယ္။ ေရွ႔မွာ က်မတမင္ခ်န္ခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ ေပါ့)။
+++++
(ဓာတ္ပံုေတြ ကေမာင္ရင္ဆီက ယူထားတာပါ)
စက္မႈတကၠသိုလ္ ဆင္၀င္ေရွ႕ကေန ဗိသုကာဌာနဆီဆင္းတဲ့ စၾကံ ၤ အမိုးလမ္းေလးအတိုင္း ဆင္း..(ပံုထဲက လမ္းေလးအတိုင္းေပါ့)။ ျပီး.. ဂ်ီေဟာေဆာင္ေရွ႕က ျဖတ္.. တည့္တည့္ဆက္ေလွ်ာက္.. ေဘာလံုးကြင္း အဆံုး ညာဘက္ျခမ္းက ျခံက်ယ္ၾကီးေတြရဲ႕ တတိယေျမာက္ျခံထဲမွာ က်မ ၁၀ႏွစ္နီးပါး ေနခဲ့တာေပါ့။ အဲဒီ ေခတ္အဆက္ဆက္ ႏိုင္ငံေရးသမိုင္းတင္ခဲ့ရာ အဲဒီေက်ာင္း၀င္းထဲမွာ သိပ္မၾကာခင္.. ကမၻာပ်က္ေတာ့မယ္လို႔ က်မတို႔ လံုးလံုး မထင္ခဲ့ၾကပါဘူး။ အဲဒီ စြယ္ေတာ္ရိပ္ ျမသီလာကေတာ့ က်မရဲ႕ တတိယအိမ္။ ေႏြးေအး.. ေမတၱာေပါင္းကူး.. ေမာ္လျမိဳင္ဆိုင္..။ ေက်ာင္းေရွ႔က ေရပန္းစင္ေလးဟာ က်မ ညေန ညေန လမ္းေလွ်ာက္လာရင္း ထိုင္တဲ့ေနရာ။ ေက်ာင္းေရွ႔က ကိုထိန္ရဲ႕ ေန၀န္းႏွင္းဆီ စာအုပ္ဆိုင္ေလးဟာ က်မရဲ႕ ဒုတိယ လမင္းတရာ..။
(က်မ ေျပးခဲ့တဲ့ သံတိုင္အေကြးအေပါက္ကေလးက အဲဒီနားမွာပါ)
